Tijd vliegt. Een jaar geleden reden we rond deze tijd nog elke dag naar Leuven voor onze portie radiotherapie. Het is al een jaar geleden. Een schone cadeau, de extra time.
Snuffelen aan blonde haartjes. Staren in diepblauwe heldere oogjes. Dat doe je nu al twee maanden. Verdrinken in haar stralende glimlach. Haar aanspreken met de naam van haar mama, omdat de herinneringen zo concreet opduiken. Om daarna snel haar troetelnaam te gebruiken, want zij is zij, de eerste van een volgende generatie straffe madammen. Dat hopen we toch.
Je vraagt je af of je genoeg extra time zal krijgen. Of je met haar ooit naar Parijs kan. Of je ooit met haar op dat éne terrasje zal zitten. Als ze zo'n jaar of zestien zal zijn.
Je vraagt je af wat je haar nog allemaal wil vertellen. Zal ze glimlachen of schaterlachen om al je goedbedoelde adviezen ? Of zal ze zich droogjes afvragen waarmee je je eigenlijk bemoeit ... ???
Zal ze ooit enkele van je favoriete bestemmingen bezoeken ? Zal ze een beetje begrijpen waarom je er zo van hield ?
Zal ze in F. het wandelpad volgen en, na het beklimmen van nogal wat trappen, verrukt rondkijken naar het eindeloze landschap, het oeroude kerkhof en de abdij ?
Zal ze ook graag rondhangen op Père Lachaise, zal ze voelen hoe de wortels van de financiële en zakelijke wereld hier als het ware opnieuw geworteld zijn in een laatste rustplekje ?
Zal ze ook zot zijn van de mooiste lingerie ? Zal ze ooit op een dag de doosjes openen, de zorgvuldig ingepakte zijden lingerie en jurkjes ontdekken en zal ze voor de spiegel staan draaien en ... stilletjes blij zijn ?
Zal ze haar weg vinden, zal ze het leven een beetje leuk vinden, zal ze gelukkig zijn ?
Simpelweg gelukkig zijn. Meer moet dat niet zijn, simpelweg gewoon gelukkig zijn, mijn lieve Coralie !
