Kortere dagen en langere nachten. Ochtendnevel en de kleuren van avondwolken. Najaarsstormen en schuimkoppen op de golven. Zachte kasjmier over het zijden ponnetje. De enige maand in het jaar waarin ze zich min of meer kan verzoenen met het leven aan deze kant van de aardbol. De seizoenswissel. De huismus in haar nest.
De baby. Wordt een septemberkind. En ze voelt nu al dat het zal klikken. Een hij of een zij. Of het hippe genderneutraal. Zij vindt gewoon al gek genoeg. Of is gek genoeg gewoon ? Wat erin zit, komt eruit. Als het kind maar gelukkig is. Ze beseft dat de baby zal opgroeien in een gans andere wereld. Er zit precies 60 jaar tussen hen. 60 jaar. Dat zijn enkele generaties. Ze heeft al een doos gekozen. Een doos voor tastbare herinneringen. Een papieren krant van de dag van geboorte, enkele tijdschriften. Haar brieven aan dit nieuwe wezentje. Om het verleden een beetje uit te leggen. Onze waarden en normen. En dat er ook andere zijn. En dat het zo hoort. Dat niks of niemand het vrije denken mag belemmeren. Maar ook dat de eigen vrijheid eindigt waar deze van de andere begint. Ze noemt het haar tien geboden. Een routeplan om af en toe naar terug te grijpen. Waarin ook files en omleidingen zijn voorzien. En een stopknop. En een startknop. Of een herstartknop.
L'histoire se répète. Zo'n dertig jaar geleden liep ze fier als een pauw achter de kinderwagen. Eindeloze wandeltochten maakten ze, de baby en zij. Later leek het een rijdende praatbarak, de peuter en zij. Want de baby van toen was zeer taalvaardig en nieuwsgierig. Zo'n priemend vingertje dat wees naar "visje" in de lucht. Bleek de luchtballon van de para's te zijn.
En nu mag ze dus terug gaan wandelen. Iets trager waarschijnlijk. Maar dat nieuwe ritme past haar perfect. Met dutjes. En eindeloos geknuffel. En schattige babykleertjes. Wij gaan ons amuseren !
