Tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons boudoir, onze madammen, onze mannen. Nog enkele keren van die trap afkomen, lichtschakelaars omhoog, daarna richting schatkamer. Druk op de koffiemachine. Floep. Kies maar uit. Twintig mogelijkheden en eigenlijk kiest een mens altijd voor hetzelfde. Gewoontedier. Ristretto. En een wolkje melk. Gebruikt er eigenlijk iemand al die opties ??? Opgeschuimde melk ??? Ik zie dan alleen maar extra werk ... Hahaha. Koekje en daarna een zitje versieren op de lange sofa. Koffie op het tafeltje, ogen spiedend in het rond. Pluisjes, spinnendraden, een verloren speldje, we speuren het terrein af. Nemen een eerste slok. Ok, daar ligt precies wel iets. Schieten in actie. Belanden opnieuw op de zetel. Hmmm. Het boudoir. Wat een idee. Maar we deden het wel. Even wandelen tot aan de deur. We spelen "ik ben de bezoeker". Wat zien we, wat verwachten we, wat doen we ...
Vroeger eindigde dat altijd in lichte paniek. Het was nooit goed genoeg. Dat hangt scheef en die kleur daar is niet ok en eigenlijk moet die collectie hier hangen en mogen de bikini's een kast verder ... Of hoe een mens zichzelf knettergek kan maken. Aan sommige bezoekers durfde ik al eens vragen wat ze dachten bij de eerste blik. De gekste reacties natuurlijk eerst.
En nu, nu is het altijd goed. Omdat ik de energie niet meer heb om alles te geven. En als de controlefreak dat niet meer kan dan is het over and out. Alles of niets. Voor minder gaan we niet.
Maar we deden het wel. Dat boudoir. Mijn baby. De lingerie. Mijn boelekes.
Ik geloof nog altijd niet dat ik het heb gedurfd en ook echt heb gedaan. Van het idee tot het zoeken van een naam. Het blad papier waarop ik voorzichtig in potlood die naam schreef. Meteen juist. De zoektocht naar merken en leveranciers. De eerste afspraken in Londen, Milaan, Firenze, Parijs, Lyon, Barcelona, Bremen ... Zoveel boeiende mensen ontmoet. Zoveel mooie momenten beleefd. Meezitten aan de ontwerptafels. Mogen vragen om ontwerpen zo en zo bij te sturen omdat wij de veldervaring hebben. Wij zien echte vrouwen en geen paspoppen. Wij horen en zien de wensen en verlangens. Wij, de winkeljuffrouwen. Kers op de taart : de eigen zijdecollectie. Mijn allergrootste trots. Unieke ontwerpen. Eindelijk passende jurkjes voor vrouwen met een boezem. Het bezoek aan het atelier waar er naar enkele rollen zijde werd gewezen. Opschrift : "Lola". Wow. Daar lagen mijn rollen zijde ! De zelfgekozen kleuren. Wat verder de kantjes. Dat is nog altijd effe slikken.
De ontmoetingen met u, onze liefste bezoekers. Ik kan daar uren over uitweiden. Uw verhalen, uw inbreng. Veilig opgeborgen tussen de vier muren van ons boudoir. We hebben alle emoties zien passeren. We hebben geklonken en gedronken, gelachen en gehuild. De wereldproblemen werden opgelost, de gebroken harten gelijmd, prille liefdes ontloken, de Kleenexen zijn niet te tellen en de lege flessen ook niet ... Nachtbraken tot drie uur 's ochtends. Het waren andere tijden.
Ons boudoir. Mijn boudoir.
Immens dankbaar voor uw vertrouwen. Voor uw steun in goede en minder goede tijden. Aan al mijn leveranciers, invoerders, agenten. Aan echt iedereen die ik mocht ontmoeten : ik blijf de herinnering koesteren en denk met heel veel warmte aan u terug.
Enne ... shhhhh, we hebben ooit wel twee pagina's gekregen in de Franse "INTIMA". Ik val nog uit mijn stoel als ik daaraan terugdenk. Die koester ik ook. Brengt me weer op een idee : ik ga ze nog een keer bekijken. Tastbaar. Het boudoir. In de INTIMA. Weird. Zot. Maak dat mee. Het meisje in haar tailleurke in de INTIMA.
Voor de laatste keer, een nederige dankuwel, zorg goed voor elkaar maar vooral voor uzelf.
Alle liefs,
uw Lola
