Net voor sluitingstijd. Zo'n echt madammeke aan de bel. Of ze nog kan langskomen. "De winkel waar ik normaal ga heeft me doorverwezen ..." Fonkelende ogen en heel veel joie de vivre. Morgen is haar grote dag. "Voor de tweede keer, maar dat mag toch, hé, madam ?"
Goddelijk ! De liefde van haar leven, ze was helemaal zeker. Zat juist nog samen met haar Romeo toen hij hoopvol opmerkte dat ze toch ook wel een kousenband zou dragen ... Oeps.
"En in mijn winkel hebben ze dat niet ... dus nu sta ik hier ..." Ondertussen zitten we in het salon, koffieke bij de hand, ze bedankt voor de bubbels en belooft om die samen met hem heel binnenkort te komen proeven. "Want dit is echt een schoon winkelke, madam, had ik dit maar eerder ontdekt, hij gaat dit geweldig vinden ..."
Nu moet ik eerlijk bekennen dat de gesprekken met zeventigplussers altijd bijzonder boeiend zijn. Het is overduidelijk. Deze keer geen verstandshuwelijk. Romantiek, kriebels en heel veel passie spatten in het rond.
We kiezen een mooie kousenband. Haar oog valt op een prachtig zijden jurkje met bijpassend manteltje. Moet ook mee, een verrassing voor de huwelijksreis. Ik weet niet wie nu het meest geniet, zij of ik. Partners in crime, we hadden daar geen twee minuten voor nodig.
We nemen afscheid. Zij belooft om spoedig terug te keren. Met nog een leuke attentie voor hen beiden stapt ze wuivend in haar auto.
Dit mens hoopt zo erg dat ze nog een heel lange mooie tijd mogen beleven.
Ze bezoeken ons regelmatig. En dan ineens horen we niets meer. Het mens wordt een beetje ongerust. Tot hij langskomt. Alleen. Om iets moois voor haar te kiezen. Want zelf kan ze niet meer komen. U zou haar ook niet meer herkennen, zegt hij. Ze huilen samen, daar in datzelfde salon. Met een dikke knuffel voor haar en hem nemen ze afscheid.
Enkele weken later. "Ze wil u nog een keer zien, ze wil afscheid komen nemen, ze wil naar uw boudoir ..." We spreken af, zij kiezen een dag, de madam van het boudoir houdt 'm vrij. "Want het gaat heel slecht ..." Ze kan niet meer uit de auto, maar ze weet waar ze is. Een korte babbel. Daar op de parking, recht voor de deur, daar staat de madam van het boudoir wanhopig te huilen. Hand in hand kijken ze naar de dikke wolken. En ze zegt dat ze naar daar gaat, naar Ons Here. En de madam van het boudoir zegt dat ze zeker weet dat alle zielen naar de wolken gaan. Met of zonder Ons Here. Waar ze ooit samen verder boudoiren. Zij probeert te lachen. "U gelooft toch ook dat er nog iets is .... ?" Ze kijkt bijna dwingend naar die van het boudoir en die ziet en voelt de panische angst voor Het Niets. Ze herkent het. Daarom schrijven we toch graag ons eigen verhaal, voor de éne met Ons Here, voor de andere als ziel op, in of boven de wolken. En voor nog een andere helemaal niets. Ze zegt dat ze zo blij is dat ze dit nog mocht meemaken. Die van het boudoir ook. Of ze eens wil zwaaien naar daarboven en af en toe nog aan haar denken ?
Mijn lieve K., je moest eens weten hoe vaak wij hier zwaaien naar de wolken. Die madam van het boudoir, die kiest er altijd de mooiste en de wolligste uit. Vandaag is weer zo'n dag, met lekker dikke wolken. Dan weet ze dat je in de buurt bent. En ziet ze fonkelende oogjes en heel veel joie de vivre. En vervloekt ze die kl...ziekte ...
