Covid-19.

Testresultaat positief. Twee rode streepjes in het vakje. Sneller dan de druppels konden vallen. Hoe we ons voelen ? Ziek. Misselijk. Heel erg misselijk. Heel heel erg misselijk. En daar kunnen we niet mee weg. Ondansetron. Litican. Nog meer Ondansetron. Het brein linkt die twee automatisch : misselijkheid en Ondansetron. Het brein linkt ook het gevoel met het gevoel van toen. Horror. Stressen. En daardoor voelen we ons nog mottiger. Ik wil dit niet. Ik wil dit echt niet. Geen tijd. Geen zin. We hebben deze film al eens gezien. En we hebben geen behoefte aan een replay. Helaas. Samen met hem onder het dekentje. Twee dekentjes. Want hij is het koortsbeest. Ik kreun. Van de mottigheid. Twee weken intense miserie. Ziek. Allebei ziek. Samen. Dank aan een gevulde diepvriezer, een overvolle ijskast, een keurig geordende voorraadkamer. Zij is immers van het soort van "één in de kast, één in de was, één in gebruik". Meestal mag je die "één" vervangen door vijfentwintig ... Dank aan de leveringen aan huis. Dank aan het internet. Echter, hij eet weinig, zij eet niets. Alles smaakt vies. Alles proeft hetzelfde. Erger nog, cola is afschuwelijk vies. Cola, haar toverdrank. Ijs en ijskoud. Dan lukt het wel.

Ze worstelen zich erdoor. Samen. Zoals ook toen. Hij wordt beter. Bij haar is meer tijd nodig. Een al gehavend lijf dat té vroeg terug in de strijd wordt gegooid. Tijd. Geef het tijd. Rusten. Slapen. Meer zit er niet in.

Stilaan, na bijna vier weken, steekt ze haar hoofd terug boven water. Korte dagen, lange nachten. Midden november. Dat betekent nog zes weken en Kerst is al voorbij.

Haar boudoir. Hoe zit het daar ??? Deur op slot. Lichten gedoofd. Geen bezoekers. Ze zou het nu ook niet kunnen. Tristesse. Covid en lockdown. Hoe het nu verder moet ? Geen idee. Ze heeft echt geen idee.

2020. Het was me het jaar wel.

Comments are closed.