Of een verhaal uit de oude doos.
Ergens in de beginjaren van het boudoir was ik op bezoek bij één van de speeltjesleveranciers. Toen waren speeltjes nog hot en een beetje taboe. Door ze hier in een rustig en "vrouwvriendelijk" kader aan te bieden werd de drempel "ter kennismaking" serieus verlaagd. Als ik hieraan terugdenk, hoe idioot was het eigenlijk. Ook dat woord. Vrouwvriendelijk. Ik had altijd zoiets van, doe gewoon normaal. Dat zogenaamde ranzige randje, dat kan alleen maar tussen twee oren ontstaan. En blijven bestaan. 't Is zoals met oesters. You like it or you hate it. Weinig grijze zone. Geen haar op je hoofd dat denkt aan speeltjes ? Dan is dat helemaal ok. Liever toch eens van naderbij bekijken ? Ook helemaal ok. Maar stop met die blikken van "eikes" en "oeioeioei" ... U denkt "nu toch niet meer ???" Think twice. Of verdiep u eens in de mémoires van die madam van het boudoir. Ooit ...
Maar bon, we dwalen af. Binnenpret.
Op uitnodiging van de sales manager ging ik eens kijken hoe speeltjes werden gemaakt bij één van onze leveranciers. Ja, ik was al in Bremen geweest, op bezoek bij Fun Factory. Hou u vast. Een gans weekend onder de noemer "opleiding", het productieproces bekijken, tips en adviezen. Onbetaalbaar en onvergetelijk. Dat is nog een verhaal apart. Voor een apart verhaal.
Dus op naar Nederland. Met Belgian Chocolates. Altijd zeer gegeerd in het buitenland én een geweldige ijsbreker.
Dit rare brein dacht in een hightech productiezone te belanden. Hoe stel je je dat voor, zo'n werkplaats waar zweepjes, dildo's, lederen accessoires, weet ik veel, worden gemaakt ? De deur gaat open. En wat zie ik ??? Een grote, ordelijke ruimte. Met allemaal "bureautjes", een soort van werktafels. Daartussen draadmanden met materialen. Aan bijna elke werktafel zit een dame. Leeftijd : tussen de veertig en de zestig. Of iets meer ... Dat was al een eerste keer slikken. Ik ging er vanuit in een mannenwereld terecht te komen... En dan kom ik bij de afdeling waarvoor ik specifiek was gekomen. Ik had immers een pertinente vraag over ... voorbinddildo's. Op dat moment een hot topic in het boudoir. Omdat ik er net zoveel van afwist als van de soorten en eigenschappen van laten we zeggen autobanden, vond ik het aangewezen om eens met iemand uit het vak te gaan praten. Zodat ik mijn madammen een degelijk gemotiveerd en realistisch antwoord kon geven. "Iemand uit het vak" bleek een schortdragende dame met blonde krullen te zijn en ... zestigplus ... Zo'n echte gezellige Hollandse bomma. Picture it. Deze trezebees in haar tailleurke, sacoche op haar schouder, doos pralines in de handen. De chocolade wordt overhandigd, de dame is enorm verrast en heel blij met dit geschenk. En ze zegt : "Nou kind, dit had je niet verwacht, hé ??? " Waarop het kind overschakelt naar Nederlands Nederlands : "Nou neen, niet echt. Maar ik vind het zoooo heeeeerlijk. Een vrouw van vlees en bloed. Een normaal mens. En u heeft er plezier in precies ???" Zegt de dame nuchter : "Nou, we hebben hier altijd pret." En ze buigt zich nog wat meer naar mij en giebert "Ach kind, ik noem het eigenlijk 'binnenpret' ...." En dan, dan komen we niet meer bij. Tranen stromen over mijn wangen, mijn bril om zeep, de sales manager staat er wat onbeholpen bij, maar zij en ik, dat was in de sacoche. We hebben een zalige namiddag beleefd. Zij stikte dus de ganse dag voorbinddildo's in elkaar. Ik heb me naast haar gezet en wij hebben gepraat zoals we dat hier in het boudoir doen. Ja, ik wilde weten hoe zo'n speeltje werd gemaakt. Maar nog meer wilde ik weten hoe zij hier was beland, hoe haar omgeving hierop reageerde, of dit de job van haar dromen was. Dat ze elke dag met zoveel plezier naar haar werk kwam. Omdat ze wist dat, wat ze maakte, voor heel veel "goed gevoel" zou zorgen. Haar woorden. En daarom moest elk stukje dat uit haar handen kwam meer dan perfect zijn. Enorm veel vakkennis en trots op haar vakmanschap. Met recht en reden. Want ja, het was volledig handwerk. We namen afscheid en ze zei nog dat ze zeker was dat ik haar nooit zou vergeten. Ze had absoluut gelijk.
Wat hadden we die dag weer geleerd ? Neen, het was geen ranzig wereldje. Het was daar een gezellige bedoening. Met heel veel warmte en boerenverstand. Gezond verstand, dus. "Ach kind, je hoeft niet echt slim te zijn om dit te doen, maar het betaalt wel de bakker. En het is superleuk. En ik kom met de fiets. Niks dan voordelen ..."
En ik, ik reed moe van het lachen terug de grens over. De landsgrens. In mijn hoofd had ik weer een grote stap gezet. Binnenpret. Zalig woord. Zalig mens.
